‘Ik ga net zolang door tot het lukt'Ze heeft zekerheid nodig, vastigheid en regelmaat, maar kunst zit in haar genen en een bohemièn in het diepst van haar gedachten. Maudy Smith is wat ze maakt. Sieraden in kaders, met randen of in doosjes. 'En daar probeer ik dan uit te breken.' 'Als kind in Indonesië reeg ik kettingen van kralen, walnootdoppen, pitjes. Ik maakte mijn eigen slippers. Deed aan spatwerk. Ik was handvaardig. Doen, dat vond ik leuk. En in de etalages kijken bij juweliers, ik was al vroeg op de versiertoer. Op mijn elfde verhuisden we naar Nederland en ik deed eindexamen op het gymnasium in Breda. Mijn cijfers waren goed: achten en negens en voor de exacte vakken zat ik rond de zeven. Mijn ouders besloten dat ik mocht gaan studeren. Het werd biologie in leiden. Leuk, met beestjes. Artistiek bezig zijn, de kunstacademie? Nee, dat was niet eens im Frage. Het moest nuttig zijn. Wat ik meekreeg van mijn vader was: zorg voor een goede baan, een vaste baan bij het Rijk. Na mijn doctoraal kwam ik in dienst bij TNO. Eindelijk verdiende ik mijn eigen geld en ik kon ermee doen wat ik wilde. Wat ik al lang wilde: edelsmeden, zelf sieraden maken. Ik gaf me op voor een cursus in Voorschoten, samen met een vriendin. Het begon met simpele opdrachten: een ring, een vierkantje. Ik had nog nooit gesoldeerd. Maar al snel konden we onze eigen ideeën uitwerken. Cursusleider was Robert Smit, die nu lesgeeft op de Rietveld Academie. Hij legde de nadruk op expressie. Een sieraad namaken is niet interessant, zei hij. En als we ergens een nieuwe techniek voor nodig hadden, reikte hij die opdat moment aan. Zo werk ik nu nog steeds.' |
|||